Fimmtudagur 26.mai 2011-05.

Það var 9.maí, sem ég lenti í slysi inn í Reykjavík sem ég sagði frá í síðustu blogg færslu. Það eru batnandi horfur með batann. Herðasvæðið og vinstri handleggur eru ekki orðin góð. Var byrjuð að fá meðferð við vinstri öxl en hún versnaði við að detta.  Vinstri handleggurinn vill ekki hjálpa þeim hægri til að lyfta leirtauinu upp í efri skápa og ekki hjálpa til að aka bílnum og alls ekki setja stefnuljósin á sem eiga alfarið að vera á hans ábyrgð. Mér er svo sem engin vorkunn með það, þar sem ég hefi einka bílstjóra í heimilinu. Læknirinn áleit að ég mundi ekki vera með beinþynningu fyrst ég brotnaði ekki. Ég sagðist vera lengi búin að taka kalk og magnecium sem hefði ef t.v. eitthvað að segja, hver veit ?

Sjúkraþjálfarinn minn er nú að reyna að semja við handlegginn og fá hann til að hætta verkfallinu með því, að liðka mig í axlarliðnum og með því að láta mig lyfta

lóðum ásamt ljósa meðferð. Vonandi tekst það á endanum. Sjálf reyni ég að gera æfingar heima sem læknir á Akureyri hafði kennt mér fyrir mörgum árum eftir að brjáluð meri stökk með mig á girðingu, með svipuðum afleiðingum fyrir öxl og handlegg. Þá sá ég hættuna fyrir en gat með engu móti stjórnað hrossinu. Það var mun óþægilegra. Núna vissi ég ekkert um hættuna fyrr en ég skall í stigann.

Nú er komið kvöld og farið að rigna. Vona að það rigni nú rösklega í öskusveitunum. Það er erfitt hjá þeim. Mikið er samt gott að hugsa um alla hjálpsemi og sjálfboðaliðastarfsemi á landinu okkar þegar áföll skella á. Við höfum sannarlega mikið að þakka fyrir. Mér finnst sjálfsagt að biðja fyrir lögreglu, hjálparsveitum og öllu sjálfboðaliðastarfi sem unnið er í landinu okkar öðrum til gagns.

                                    Minnisverð tíðindi.

Fyrir viku síðan var ég á ferð inní Reykjavík og á leið niður breiðan stiga í stóru húsi ásamt mörgu fleira fólki. Ég er vön að halda mér með hægri hendi í handrið þar sem það gefst og  eins gerði ég í þetta sinn, til að skapa mér öryggi, þótt ég hafi aldrei dottið í stiga áður svo ég muni. Ég veit að það getur orðið gömlu fólki örlagaríkt að detta, hvað þá í steyptum stiga. Líklega var ég komin lengra en niður í miðjan stiga þegar ég féll niður til vinstri í tröppurnar.  Það sýna bláir og gulir flekkir á vinstri hlið. Söfnuðust að mér indælar stúlkur sem náðu í bréfþurkur og stoppuðu blóðrennsli úr sári á vinstra fæti, sem þær sögðu að þyrfti að sauma.  Einhver hafði hringt á sjúkrabíl og kom þá maður fljótlega á Bifhjóli að ég held.  Hann beið svo með okkur þó nokkra stund eftir sjúkrabílnum sem ók mér til Borgarspítala. Maðurinn minn sem hafði nú ekki verið langt í burtu kom á eftir í okkar bíl.

Við biðum svo þó nokkuð því þar var svo mikið að gera. Alltaf mest á mánudögum

Ég var svo sem ekkert illa haldin en hafði þó versnað í vinstri öxl sem ég var lengi búin að finna sársauka i við vissar  hreyfingar. Ég var nýlega byrjuð að fara í meðferð á heilsuræktarstöð út af því. Það var tekin mynd sem sýndi engin merki um beinbrot. Svo kom ungur læknir og saumaði sárið. Með það var ég útskrifuð ásamt verkjatöflum og spá um myndarlegt glóðarauga í fyllingu tímans, sem stóð sannarlega undir nafni. Ég er Guði þakklát að það snerti þó ekki augað sjálft en það kom stór og mikill dökkfjólublár rammi utan um augað, sem náði niður á kinn og uppá enni. ,, Maðurinn minn benti mér á að ég gæti sett upp sólgleraugu."