Afmæli

09.03.2006 18:01

Afmæli

Afmæli.

Þórdís Líney Steinunn Karlsdóttir, tengdadóttir mín í þykjustunni, átti afmæli 22 febrúar en hélt upp á það laugardaginn 25. Febrúar. Það var myndarleg veisla sem sómt hefði að segja frá í fornsagna stíl, samt mínus áfenga drykki. Það er ekki alveg vitað hvað margt var gesta umfram 100. Ávörp voru flutt og höfðu margir gott orð að segja um kynni sín við afmælisbarnið. Myndir voru sýndar úr ævi hennar og söngvar sungnir. Allir fóru ófullir heim en vel saddir samt. Allt má ég líka gott frá henni segja þau bráðum 6 ár og tvo mánuði rúma sem okkar kynni hafa varað. En því sagði ég í þykjustunni að hún er eiginkona sonar mannsins míns en sá sonur var löngu til manns kominn þegar ég gerðist stjúpa hans og um mörg ár forstöðumaður Hvítasunnukirkjunnar hér í Keflavík

Ég var búin að vera ekkja í meira en 9 ár. Við getum lesið um það í Tímóteusarbréfi hinu fyrra, hvernig páll postuli leiðbeindi Tímóteusi, sínum skilgetna syni í sameiginlegri trú, hvernig með þær skyldi fara í sambandi við ekknastyrkinn eða ekknaaðstoðina. Hann skipti ekkjunum í tvo hópa eftir aldri og heilagleika. Ekki mátti taka neina á skrá sem ekki væri orðin fullra 60 ára. Ég hefði nú alveg náð því með glans, en þetta áttu í raun og veru að vera alveg heilagar konur sem höfðu lagt stund á hvert gott verk, þvegið fætur heilagra og s.frv. Stöðugar í ákalli og bænum nótt og dag og þar brast nú mikið á hjá mér. Ég var einu sinni að vinna á Landakotsspítala og þar hefði ég getað fengið þjálfun í að fara á fætur um nætur til bæna með nunnunum. En við hinar starfsstúlkurnar þurftum ekki að mæta fyrr en kl.7. að morgni til vinnu og þar við létum við sitja.

Svo við snúum aftur að ekkjunum. Það var ekkert spaug með þær ungu. Páll gefur Tímóteusi það ráð að taka ekki við þeim. Þegar þær gerist gjálífar þá vilji þær giftast og gerast sekar um að brjóta sitt fyrra heit. Og jafnframt temji þær sér iðjuleysi, rápandi hús úr húsi, ekki einungis iðjulausar, heldur einnig málugar og hlutsamar og tala það sem ekki ber að tala. Ég vil því, segir Páll, að ungar ekkjur giftist, ali börn, og stjórni heimili og gefi mótstöðumanninum ekkert tilefni til illmælis. Ég sá að ég passaði nú ekki alskostar heldur í þennan flokk því ég hefi alltaf verið fremur heimakær og mér of sjálfbær um afþreyingu, til þess að nenna að rápa hús úr húsi. Rólegheit og kyrrð eru mitt eftirlæti. Mér finnst snjallt hjá Páli að vilja gifta ungu ekkjurnar svo þær eigi börn og tolli betur heima, til að fyrra söfnuðinn vandræðum og illu umtali. Ég var uppalin sem einbirni því að ég fæddist daginn eftir að bróðir minn varð 11 ára. Hann var orðinn fullorðinn þegar ég man eftir. Sem barni fundust mér börn heldur leiðinlegt fólk. Þegar ég kom á heimili þar sem mörg börn áttu heima, þá fannst mér það vera svo rúið allri friðsæld sem ég átti að venjast heima hjá mér en þegar ég svo eignaðist börn sjálf, þá gerbreyttist þetta og mér fundust þau bara mjög skemmtileg. Jæja, Guð sá víst að ég mundi aldrei þroskast til að verða sett í fyrri flokkinn ekknanna svo hann ákvað bara að gifta mig og þótt ég gæti ekki lengur eignast börn mundi ég samt tolla heima af því hann hafði gert mig þannig í upphafi. Ég eignaðist náttúrlega fleiri þykjustufjölskyldur í gegnum giftinguna bæði á Akranesi Selfossi og líka í Reykjavík. Ég rís auðvitað ekkert undir því hlutverki með neinum sóma en þetta fólk hefir allt tekið mér opnum örmum svo allt hefur farið farsællega. Svo á ég börn, tengdabörn og barnabörn í Danmörku, Noregi og Akureyri. Þórdís og Kristinn búa okkur næst svo við mundum leita til þeirra fyrst ef bráða vá bæri að höndum. Þau mundu bregða skjótt við ef ég þekki þau rétt, þó svo að ég hafi aldrei þvegið fætur þeirra eins og Páll segir að ekkjur ættu að geta sýnt á sínum meðmælaspjöldum. Svo vil ég að lokum óska henni Þórdísi til hamingju með að hafa náð þessum 60 árum og vona að hún eigi eftir að lifa marga góða og glaða daga við hlið manns síns og bið Guð að gefa þeim nógan þrótt til að sinna því tvöfalda starfi að sjá fyrir sér sjálf til að vera engum til byrði og sinna söfnuðinum þar að auki. Kær kveðja.

Þreytumst aldrei orðsins góða sæði að sá,

Sendum ljós sendum ljós!

Því vér trúum senn vér munum sigur fá.

Sendum ljós sendum ljós!

Skrifað af Þóru Pálsdóttur

09.03.2006 16:21

Hornbjarg

Rís við norðrið Hornbjarg hátt,

hvasst á brún, af snævi grátt,

horfir yfir hafið blátt,

hefur alið kjarkmenn þrátt.

Skrifað af Þóru Pálsdóttur

09.03.2006 16:14

Hornbjarg

Skrifað af Þóru Pálsdóttur

02.03.2006 16:50

Kvennafrídagur

Nýlega var haldinn kvennafrídagur þar sem launamunur kynjanna var aðal ásteytingarefnið svo og að konur komist ekki auðveldlega að, sem æðstu forstjórar í fyrirtækjum. Launamunurinn þykir afar óréttlátur, sem hann og er, þegar um sömu afköst í sömu vinnu er að ræða. Enginn þorir að segja allt, um hvernig þetta ranglæti verður til eða blanda meðgöngu, barneignum og brjóstagjöf inn í málið.

Jón Gnarr skrifaði pistil á baksíðu Fréttablaðsins 27/10 2005. Pistill sá heitir ,,Konan mín". Hann talar um mikið misrétti og konur fái lægri laun og síður stöðuhækkun en karlar. Það hafa ekki margir mælt meiri fegurðarorð til kvenna en Jón Gnarr mælir til konu sinnar, síðan íslendingar hættu að yrkja alvöruljóð. Ég sé að það er líka hægt að segja eitthvað fallegt án þess að steypa það í stuðla. Hann gerir mikið úr henni en lítið úr sér en að lokum segir hann. "Ef okkur væri boðin stjórnunarstaða þá væri ég örugglega frekari og hefði meiri áhuga á að fá starfið og hún mundi örugglega láta mér það eftir en hún væri samt örugglega hæfari en ég". Það er þetta orð "frekari" sem ég hefi haldið að skipti þó nokkru máli með öðru.

Það er líkt með húsdýrunum og mannskepnunum að frekjan og áflogahneigðin er að öllu jöfnu meiri í karlpeningnum og þeir eru betur til erfiðis og átaka fallnir, frá náttúrunnar hendi. Þeir hafa oft meiri líkamsburði og eru vísari á básnum sínum í vinnunni því þeim verður aldrei hamlað af meðgöngu, barnsfæðingu og brjóstagjöf. meðal annars. Ég man frá æsku minni eftir tveim ungum hrútum heima sem höfðu verið bundnir á bás eða í stíu yfir veturinn en á útmánuðum minnir mig það væri, að þeir voru leystir úr prísundinni og hleypt út á tún. Þegar kýrnar voru leystar og látnar út fyrst á vorin þá ærðust þær af gleði og skvettu sér upp með halann uppí loftið, gengu nærri fram af sér með látum. Þær voru svo glaðar. En hvað haldið þið að hrútarnir hafi gert í sömu sporum. Þeir fóru í stríð. Þetta voru fallegar skepnur með feiknarleg horn. Ekki veit ég hvað þeim bar á milli eða hvor byrjaði en allt í einu voru þeir komnir í æsilegan bardaga. Þeir bökkuðu langan veg afturábak til að gera sér tilhlaup og svo tóku þeir á stökk fram á við og létu hraðann vinna með sér svo höggið yrði sem þyngst er þeir skelltu saman hornunum svo glumdi í. Þetta endurtóku þeir aftur og aftur og aftur. Enginn kom til að stilla bardagann, þeir fengu bara að rasa út og það tók langan tíma því að þeir höfðu svo mikið úthald. Undravert að augun skyldu ekki liggja út á vöngum að þessu loknu eða blæða inn á heilann í skepnunum. Þvílík listasmíð á þessum hrútshausum. Þetta voru karldýr, ærnar létu aldrei svona. Þær voru í mesta lagi með smá hnubb hver í aðra. Ég held að kvendýrin séu ekki að eðlisfari jafn árásargjörn og konur nái aldrei jafnrétti nema í félagi við karla og góðri samvinnu. Þær þurfa bara að komast í gott samband við þá. Fá þá til að leggja fram stríðsorkuna í þágu góðs málefnis en ekki alltaf að vera að agnúast út í þá eins og mér finnst oft raunin í dag. Við það verða þeir bara fúlir og inn í sig.

Auðvitað á ekki að þegja allt í hel, "Eigið engan hlut í verkum myrkursins sem ekkert gott hlýst af, heldur flettið miklu fremur ofan af þeim". Þessi ráðlegging er jafngömul Kristninni, gefin af Páli postula. Það er líka hægt að geta þess sem gott er, því menn gera marga hluti vel og sumir til fyrirmyndar góðir heimilisfeður. Fréttablöðin eru nú afleit að þessu leyti. Mér finnst þeir sem stjórna þar, ættu að hafa vigt og vega efnið í blöðin, hafa aldri meira af illu en góðu, þótt þá langi til, ef dæma skal eftir hlutföllunum í dag. Þótt þeir geti ekki sagt nema illt af einhverjum þá hljóta þeir að geta fundið annan sem er til fyrirmyndar og sagt góðu tíðindin af honum til jafnvægis. Þá mundum við, þegnar landsins, ekki fá svo einhliða og afleita mynd af þjóðfélaginu sem við búum í eins og raunin er í dag. Þá gæti orðið meira um bjartsýni yfirleitt, hver veit?

Skrifað af Þóru Pálsdóttur