Góðir  gestir

Það er 18 júlí 09. Það er sólskin og hiti, búnir að vera margir slíkir dagar í sumar. Anna mín kom í gærkvöldi frá Noregi ásamt syni sínum Sigurd. Þau gistu hjá okkur í nótt og vöknuðu víst á undan okkur því klukkan í Noregi er tveimur tímum á undan okkar klukku. Eftir hádegisverð fórum við að skoða Stekkjarkot og á eftir fórum við að sjá skipið Íslending í hans veglegu húsakynnum. Þetta  er nú allmerkileg sýning og tekur æðilangan tíma að lesa allt sem stendur skráð uppá veggjum á efri hæðinni. Það var nú þannig fyrir nokkrum árum að ég var hætt að sækjast eftir að fara á sýningar af þeirri ástæðu að ég fór svo fljótt að finna til í fótunum af að standa svo lengi næstum því í sömu sporum. Ég get gengið miklu lengra mér að meinalausu en ég get ekki staðið kyrr jafnlengi án þess líkaminn kvarti. Eins og það getur þó verið gaman að fara á sýningar.

 Það leið nú ekki á löngu eftir að ég var komin upp á loftið og búin að standa við að lesa upp fyrir mig það sem skrifað stendur þar á veggjum en ég fór að finna fyrir örmögnunartilfinningu í fótunum og fór að horfa í hvert skot þarna eftir stóli til að setjast í til að jafna mig. Ég þoli miklu betur að ganga en að standa svona mikið til kyrr. Það var hvergi stól að sjá. Ég var nú orðin svo uppgefin að ég ákvað bara að fara niður og út í bíl og bíða þar eftir fólkinu mínu og fékk því bíllyklana í hendur. Svo rölti ég niður stigann og hvað haldið þið. Þar stóðu þá nokkrir stólar í hvirfingu og biðu þess að einhverjir örþreyttir safngestir hlömmuðu sér niður í þá. Svona líka virkilega góðir stólar. Það er meira en hægt er að segja um aðbúðina í sumum verslunum þótt stórar séu.

 Ég er stundum búin að mæna þar eftir sæti og myndi gera mér að góðu þótt það væri bara lítill kollur. Mér finnst að hönnuðir slíkra húsakynna ættu að sjá um slíka hluti með sóma. Það geta nú ekki allir komið á upprennandi æskunnar fótum eða þá hjólastólum. Svo er nú líka það, sem víða hefur vantað, gott aðgengi fyrir hjólastóla. Ef fólk hefur ekki reynt erfiðleikana á eigin  skinni þá vill nú oft vanta, að sérþarfirnar séu teknar með. Ég varð nú

hálfhissa á að sjá svona marga stóla samankomna eins og þarna og minntist á það við afgreiðslumanninn að mér fyndist einn þeirra mætti nú vera uppi á loftinu en það var víst eitthvað í veginum með það, honum óviðráðanlegt.

Svo kom nú að  því að allir voru búnir að horfa nægju sína á þetta fræga skip og þá lá leiðin til Reykjavíkur. Þó að leiðin sjálf gegnum hraunið sé nú ekkert sérlega hrífandi þá er sjóndeildarhringurinn svo víður og skýjamyndanir svo töfrandi fallegar og margbreytilegar ef himininn er á annað borð nógu léttskýjaður. Hann er aldrei með sömu sýningar í annari ferð eða þriðju. Við ákváðum að stoppa í Hafnarfirði og fá okkur ís og var það mjög endurnærandi í hitanum. Borðuðum við ísinn þar í rólegeitum og héldum svo inn í Reykjavík. Anna og Sigurd áttu að mæta á flugvellinum kl.5. Þau voru á leið til Akureyrar. Við hjónakornin héldum svo til baka aftur út á Reykjanesið.