Ótitlað

                   Æskuheimili.

Tvíbýli var á Rauðabergi og bjuggu foreldrar mínir á öðrum bænum en tvær systur á hinum.  Þær hétu Kristín og Katrín og voru Erlendsdætur, Móðir þeirra hét Þorbjörg var Benediktsdóttir. Hún var afasystir mín. Ég man mjög lítið eftir henni en hjá systrunum var ég eins og annar heimagangur.

Vel áttu við mig vetrarkvöldin löngu þegar búið var að kveikja á hengilampanum og rokkþytur og kambagnýr fyllti litlu baðstofuna. Mamma spann og Guðný fóstra hennar spann en Guðnýjarrokkur var miklu hljóðlátari. Ég sat þá t.d. við að prjóna íleppa með fallegum röndum. Faðir minn hafði það fyrir sið að lesa passíusálmana á föstunni ásamt viðeigandi hugvekjum. Vigfúsarhugvekjur minnir mig þær heita. Ég man að ég var oft háttuð áður og fannst ágætt að hlusta þar sem svo vel fór um mig eins og uppí rúmi. Þessir lestrar vöktu góðar hugsanir þannig að mér þótti vænt um Krist sem um var lesið.

                             Prestar húsvitja.

Ég mun hafa verið um sjö ára aldur þegar ég lærði að lesa, auðvitað heima. Áður en það varð gerðist það að bróðir minn Daníel fékk Þúsund og eina nótt lánaða og las kafla og kafla upphátt.  Mér fannst hann bróðir minn óskemmtilega latur við það og hugsaði með mér að ég þyrft nú endilega að fara að læra að lesa sjálf, svo ég þyrfti nú ekki að eiga það undir annarra duttlungum hvort ég fengi notið þeirrar skemmtunar er bækur gættu veitt.

Einu sinni eftir að ég var farin að læra að lesa kom prestur í húsvitjun. Minnir mig að það væri síra Jón Pétursson á Kálfafesstað og varð ég að stauta fyrir hann. Náði ég þá í Konstönsu en svo hét bókin er ég hafði lært að lesa í. Kom það sér nú vel að ég valdi hana því eflaust kunni ég nú eitthvað orðið í  henni.

Seinna kom annar prestur, síra Eiríkur Helgason í Bjarnanesi. Þá kom ég því ekki við að sækja Konstönsu því þessi náði sér í nýkomið dagblað og reif það upp handa mér til að lesa. Mig minnir hann segja að það væri þá víst að ég væri ekki búin að lesa það áður. Gamalt fólk minntist þess með ánægju þegar prestar hefðu komið á ári hverju í þessar vissu heimsóknir. Það getur maður vel skilið að þær hafi verið öllum til ánægju nema þá helst börnum sem voru ekki orðin fluglæs.

                                           Umhverfið       

Ég átti lítinn sleða og þegar snjór var kominn og sleðafæri fór ég með hann inn á Ekru, sem kölluð var því undarlega nafni, því lítið tún var þar. Eða graslendi. Þetta var í jaðri á Rauðabergstúninu. Ég renndi mér þar niður smábrekku á sleðanum. Ein tóft stóð þar. Kristín frænka sagði mér frá hjónum sem hefðu reist sér þar bústað og búið við mikla fátækt. Það fékk á mig að heyra að konan hefði haft yngsta soninn sinn á brjósti í sex ár en þegar hún var sjálf orðin gömul og hrum og önnur börn hennar dáin. Þá vissi hún víst varla hvort þessi sonur hennar var lífs eða liðinn.

Kristín frænka mín var stundum að byggja þarna grjótgarðspart í hjáverkum sínum, milli skriðunnar og  túnsins síns,  þetta land tilheyrði þeim systrum.  Garðurinn var einfaldur. Pabbi minn hlóð líka grjótgarðspart milli túnsins og skriðunnar þeim megin sem hans tún var.

Sá garður var tvöfaldur. Einhvern tíman líklega eftir miklar rigningar eða þrumuveður hrundu stór björg  ofan frá fjallsbrún niður skriðurnar með ofboðslegum hávaða og rufu að mig minnir 3 skörð í vegginn sem pabbi hafði byggt. Mér stóð nú í aðra röndina stuggur af að búa svo nálægt fjallinu. Ég hafði gaman af að ræða við Kristínu.. Hún sagði mér frá liðinni tíð og minntist atburða úr æsku og líka ýmissa þjóðsagna. Þær systur áttu íslenskan hund gulskrámóttan að lit. Hann hét Frakkur og bar nafn með réttu. Hann var hávær eins og flestir af því kyni. En fallegur hefur hann verið eins og flestir íslenskir hundar, áður en hann var svo feitur og gamall. Hann fékk að verða ellidauður eins og manneskja sem ekkert dauðaslys hendir eða drepsótt.