Gídeonfundur

Gídeon fundur

Við Gídeonkonur í kvennadeild Keflavíkur, fengum bréf frá deild númer 2 í Reykjavík, þar sem þær buðu okkur á sameiginlegan fund kvennadeildanna fimmtudaginn 27 apríl 2006 sem halda átti klukkan 20.30 að heimili Rósu Magnúsdóttur í grafarholtinu í Reykjavík. Kvöldið áður hringdi kunningi okkar og bað manninn minn að fara með sig inn á landspítala morguninn eftir. Hann átti að mæta þar kl. 9. Ég hugsaði að best væri þá fyrir mig að nota ferðina og fara með. Hefði ég þá nógan tíma fyrir mig sjálfa í bænum þar til fundurinn hæfist um kvöldið. Ég ætlaði að labba niður Laugaveginn. Þegar ég kom fyrst til Reykjavíkur fyrir tugum ára þá fannst mér svo gaman að ganga niður Laugaveginn frá Háteigsveginum þar sem bróðir minn bjó. Í dag er þetta nú ekki alveg sami Laugavegur og þá, finnst mér. Veðrið var indælt en samt þegar ég var búin að vera á gangi um tíma fannst mér það vera hálfnapurt, þótt ég væri í vetrarúlpunni. Ég rak mig á að þessi fyrsti klukkutími uns búðir væru almennt opnar, var nokkuð lengi að líða, að lokum var ég orðin lúin og fannst ég þurfa að hvíla mig. Sá stóla úti fyrir búð nokkurri og sé í hendi mér að hér muni mér gefast kostur að kaupa eitthvað matarkyns og setjast svo að krásinni utan við dyrnar. Ég fer svo inn í búðina en sé enga manneskju og allt bara fullt af sælgæti. Ég ætlaði nú ekki að kaupa sælgæti svo ég fór bara út á götuna aftur. Spyr mig nú áfram eftir stað þar sem hægt er að kaupa einhverja næringu og eta hana innandyra. Mér er þá bent á að í Bernhöftsbakaríi geti maður keypt sér hressingu og notið hennar inni á staðnum. Eftir þó nokkra göngu finn ég bakaríið og kaupi mér snúð og eplasafa. Mikið var gott að setjast og mér hlýnar og ég aflýist og á eftir get ég haldið áfram fyrir kraft "fæðunnar" eins og segir í Biblíunni um einn af spámönnunum eftir að engill hafði fært honum brauð og vatn. Það urðu nú samt engir 40 dagar og 40 nætur hjá mér. Ég þurfti nú ekki á því að halda því ég var ekki á flótta enda ekki viss um að þau í Bernhöftsbakaríi séu svo langt komin í matargerðarlystinni þótt snúðurinn hafi verið óaðfinnanlegur. Það var nú engill sem

höndlaði með brauðið handa spámanninum. Gat hafa verið bakað á himni.

Ég horfi í búðargluggana en hvergi sé ég auglýstar útsölur. Þær verða ekki fyrr en í haust segir ein afgreiðsludama. Ég veit nú reyndar að aðalútsölutíminn er liðinn. Það er sá tími sem ég vildi gjarnan eiga heima nær höfuðborginni. Ég er ekki vön að kaupa í fyrstu búð sem ég kem að. Nú kem ég í búð sem mér lýst á að sé með vandaðar vörur. Þar er verið að selja úlpur sem höfðu verið á kr. 16.000 áður en eru nú á útsölu á um helmings afslætti. En ég ætla ekki að kaupa svona dýrt og eiginlega er ég orðin of lúin svo að ég nenni ekki að máta og fer út.

Nú ætla ég að stefna beint upp á Hlemm og taka strætisvagn inn í Kleppsholt eða Sund. Þegar þangað kemur er einn vagn nýfarinn þangað inneftir en annar komi fljótlega sem mér skilst að sé þó ekki jafngóður kostur en býð hans. Ég spyr vagnstjórann um leið og ég borga, hvar sé best fyrir mig að fara út. Hann tiltekur það og nú er bara að vona að hann kalli upp nöfnin á viðkomustöðunum. Til öryggis sest ég í næsta sæti fyrir aftan hann svo ég sé í kallfæri við hann. Hann virðist alveg þekkja alla viðkomustaði og týnir þá skilvíslega upp að ég held en er ekkert að pípa um hvað þeir heiti. Hann gæti verið frændi minn, þögull eins og ég get verið, þótt það liggi ekkert illa á mér, heldur liggur bara svo vel fyrir mér að þegja. Mig minnir þó að vagnstjórarnir hafi alltaf kallað upp áningarstaðina þegar ég var ung og átti um tíma heima í Kleppsholtinu. Jæja, að lokum stoppar hann á stað þar sem enginn fer út og enginn kemur inn og hinkrar aðeins svo ég hugsa að hér eigi ég að fara og af því ég sit svona nálægt bílstjóranum þá get ég látið hann staðfesta það. Þegar út kemur kannast ég ekkert við umhverfið og get ómögulega áttað mig á, í hvaða átt Sæviðarsundið sé. Þangað er þó ferðinni heitið til að heimsækja þrjár bróðurdætur mínar sem búa þar, tvær í sama húsi og sú þriðja í næsta húsi við þær. Ég held þó að ég eigi að fara yfir götu nokkra, mikla umferðaræð og þá kem ég fljótlega út á tún og finn engar gangstéttir. Fer bara áfram og sé með tímanum búðir framundan þ.á.m. Rúmfatalagerinn. Ég veit að þar hitti ég fólk sem getur sagt mér til vegar, sem verður líka raunin á því stúlka nokkur stendur þar til hliðar á gangstéttinni við að reykja. Hún getur bent mér í áttina sem ég skuli fara. Ég fæ líka stefnuna staðfesta á leiðinni hjá einstaklingum sem ég sé á leið minni. Að lokum finnst mér ég kominn þar sem ég kannist eitthvað við umhverfið. Þar sé ég nokkuð stóra byggingu að flatarmáli sem mér finnst hafi verið matvöruverslun áður fyrr en nú er greinilega hluti af henni veitingahús. Stutt frá er eitthvert hús, ekki stórt, sem ég álít að sé nærfataverslun. Glugginn er alþakinn myndum af brjóstahöldum og brókum frá ofanverðu og niðurúr þótt ofrausn sé nú að kalla þessa bleðla því nafni. Ég er ákveðin að fara þarna inn og spyrja hvar sundin séu og sem ég nú storma að dyrunum rek ég augun í auglýsingu um að enginn sé þangað velkominn undir átján ára aldri. Ég stansa snögglega. Hvaða myrkraverk skulu nú vera unnin hér um hæstan dag? Ég hefi aldrei á ævi minni farið inn um dyr með svo fráhrindandi áletrun. Ég er náttúrlega eldri en 18 ára en til er gamall málsháttur sem segir: "Tvisvar verður gamall maður barn" Ég gæti verið komin á síðara bernskuskeiðið. Ég ákveð því að fara heldur beint inn á veitingastaðinn og spyrja þar. Þar er ein stúlka við afgreiðslu og er upptekin. Mér lýst ekki á að fara að ónáða þá sem þegar eru sestir að snæðingi svo ég ætla heldur að fara út og reyna að ná tali af væntanlegum matargestum áður en þeir finna reykinn af réttunum. Loks hitti ég á mann um leið og hann kemur út úr bíl sínum. Hjá honum fæ ég að vita að ég er bara sjóðheit, rétt hjá sundinu sem ég er að leita að. Ég labba góðan spöl uns ég finn götuna og er loks komin á áfangastað. Nú hefi ég tímann fyrir mér til kvölds að spjalla við frænkurnar sem ég hitti svo sjaldan. Þær fá að vita hvert ferð minni er heitið um kvöldið og spyrja fyrir hvað Gídeonfélagið standi. Ég get sagt þeim að það gefi Nýja testamenti í barnaskóla, sjúkrahús, hótel og fl.staði. Einnig fái hjúkrunarkonur og sjúkraliðar sín eintök er þær útskrifist. Það er búið að starfa hér á landi síðan 1945. Vestur ?Íslendingur, Kristinn Guðnason, hafði ungur að árum flutt til Bandaríkjanna og kynnst samtökunum þar. Hann fékk ákafa löngun til að gjalda ættlandi sínu skuld, sem hann taldi sig vera í við það og áleit sig best geta goldið hana með því að beita sér fyrir stofnun Gídeon félaga hér á landi. Elsta systirin gefur mér afmælisblað Thorvaldsensfélagsins. Þegar ég fór að líta í það heima hjá mér sá ég að hún sýnist vera formaður fyrir því um þessar mundir. Þetta félag á mjög merka sögu og hefir starfað að góðgerðamálum í 130 ár. "Þvílíkt úthald", segi ég nú bara. Þær voru 24 sem stofnuðu félagið og eru nú 89 sem hver og ein styður félagið með virkri þátttöku. Hinar frænkur mínar starfa líka í stúku sem hefir það að markmiði að sinna góðgerðamálum á sem kyrrlátastan og hávaðaminnstan hátt. Mér fannst þetta nú bara merkilegt því þannig vildi Kristur að slík verk væru unnin.

Ein systranna og maður hennar hafði boðið systrum sínum ásamt mér í kvöldmat. Nutum við góðra rétta og samveru þar til tími var kominn fyrir mig að fara á Gídeonfundinn upp í grafarholt. Sú elsta ók mér þangað upp eftir svo ég þurfti ekki að hafa neinar áhyggjur af stefnu eða stað. Hún er innfæddur reykvíkingur. Ég held að við værum mættar frá fjórum deildum á fundinum og fengum að heyra ágrip af tilhögun á þeirra fundum hverra fyrir sig. Fundurinn var vel lukkaður og góður andi ríkjandi. Rausnarlegar veitingar í lokin. Tvær aðrar Gídeonkonur voru mættar úr Keflavíkurdeildinni og fékk ég far með annarri þeirra og hennar manni heim um kvöldið.