Kæri bróðir í Drottni!....
   Jeg sje ekki nokkra leið til að auglýsa hina fyrirhuguðu barnasamkomu hjer, þar sem við höfum haft sífeldar rigningar síðustu þrjá daga, og slík samkoma er að mestu leyti háð góðu veðri, þar sem við getum varla haft öll börnin hjer inni ef rignir.  Við verðum að bíða þar til Drottinn gefur okkur viðeigandi veður fyrir slíka samkomu, eða að minnsta kosti útlit fyrir góðu veðri.
   Guð gefi að veðrið batni fyrir mótið!  Þegar veðrið breyttist, breyttist heilsufar konu minnar, og nú hefur hún legið síðan á mánudag og jeg vona, að henni batni einnig, þegar veðrið verður betra.  Annars hafði hún gaman af ferðinni um Mývatnssveit og hingað því þá var veðrið hið besta .
   Börnunum líður öllum vel og hafa hagað sjer ágætlega yfirleitt, þrátt fyrir rigningarnar ...  Nú rignir ekki í dag og Kristín og Magga eru farnar með telpurnar niður á tjörnina.
   Á hverjum degi hefur verið mikið að gera, svo jeg hefi ekki skrifað mörg brjef, enda ekki gott að skrifa á ritvjel meðan konan liggur lasin. Hef reynt að skrifa innan um börnin.  Berðu öllum systkinum mínum innilega kveðju frá okkur öllum.                                                                                        (Undirskrift vantar Þ.P.)

Sálmarnir sem við syngjum, voru í uppáhaldi hjá Mrs. Gook.  Hún söng oft þegar hún var að vinna heima hjá sér: "Þegar jeg leystur verð þrautunum frá" og sjerstaklega- "er jeg skal fá Jesú auglit að sjá, það verður dásamleg dýrð handa mjer."      
Það var erfitt að skipuleggja þessa minningarsamkomu.  Mrs. Gook var svo mikils metin og svo ástkær í þessum söfnuði að mörgum mundi þykja það heiður að mega flytja ræðu hjer í kvöld.  En Mrs. Gook þjónaði mörgum fleiri söfnuðum víðs vegar og margir mundu telja það forrjettindi að mega flytja hjer ræðu.
Mrs. Gook var í söfnuðinum hjer með okkur í 25 ár og hafði brennandi áhuga á alheimskristniboði en þó sjerstaklega á Íslandi, þar sem maðurinn hennar var starfandi.  Jeg vil nefna eitt dæmi um áhuga hennar: Hún var við bænasamkomu fyrir hádegi, borðaði ljetta máltíð einhversstaðar og fór svo og stjórnaði kvennasamkomu hinumegin í borginni og svo var hún á safnaðarfundi um kvöldið.

Við erum hjer í kvöld til að þakka Guði fyrir gjöf, sem þessi kirkja hefur fengið í starfi Mrs. Gook, sem var sannarlega eftirtektarverð kona og erum við hjer til að heiðra minningu hennar.  Mrs.  Gook var sannur þjónn þessarar kirkju.  Jeg veit ekki hvort jeg ætti að nefna Föbe (Róm. 16. 1.) eða Maríu eða Mörtu. Hún líktist þeim öllum og eiginleikar allra þessara kvenna lýsa henni.  Jeg hefi verið að hugsa um bænalíf hennar.  Hún var aldrei í vafa um trúfesti Guðs nje tilgang hans.  Undirstaða alls lífs hennar var fullkomið og algjört traust á Guði í hverju smáatriði í lífi hennar, dag og nótt.
   Ef við vorum í einhverjum erfiðleikum og töluðum við Mrs Gook var hún vön að segja:
"Jeg er viss um það að Guð hefur í hyggju að eitthvað gott verði afleiðing af þessari reynslu.  Það mun verða lán í óláni. Við vitum að- "þeim sem Guð elska samverkar allt til góðs." Hún sagði okkur það hreint og beint og trú hennar var alltaf sigursæl.  Það var vegna trúar hennar að hún vann svo margar sálir fyrir Jesúm Krist.  Hún var hrifin af öllum kristilegum samkomum og mótum og ýmsum fjöldasamkomum í borginni - og að vinna í tjöldum er ekki auðvelt.  Þegar við höfðum samkomur í kvikmyndahúsum var Mrs. Gook þar og var alltaf að athuga hvor hún gæti veitt hjálp.  Kvennasamkomur hafa verið nefndar.  Hún annaðist fjórar kvennasamkomur vikulega.  Það reyndi mikið á hana líkamlega.  Alltaf fór hún með strætisvagni eða gangandi.  Á sunnudögum var Biblíulestrarhópur fyrir konur, konan mín ætti að tala um það, þær hafa unnið saman í 25 ár. Þegar kirkjan var eyðilögð með sprengju opnaði hún heimili sitt og komu þær saman í stofu hjá henni í 5 ár.  Þá voru samtöl við fólk, þar á meðal voru smákaupmaðurinn og kona hans þar sem hún keypti matvöru.  Hún bað mikið fyrir þeim og bakaranum, mjólkurpóstinum og fjölda einstaklinga.
   Hún áleit að maður ætti að reyna að ná sambandi við fólk og hún var vön að tala við það um sálarástand þess og afstöðu þess til Guðs.  Hún hikaði ekki við að tala á mjög  kærleiksríkan hátt.  Og ekkert mátti hindra þessar tilraunir.  Jeg man sjerstaklega að jeg sagði einu sinni við hana: "Ertu aldrei þreytt Mrs. Gook, viltu ekki sleppa viðtölum í dag?"
Og hún svaraði: "Guð gefur mjer styrk ef hann ætlar mjer að gera þetta."
   Samúð hennar á sorgarstund leiddi í ljós trú hennar.  Venjulega var hún fyrst til að veita huggun og það er margt fólk sem þakkar Guði fyrir uppörfandi orð frá Mrs. Gook þegar það var í erfiðlekum.  Jeg man eftir að einu sinni var jeg sjerstaklega niðurdreginn yfir kirkjustarfinu og jeg ræddi það við Mrs. Gook og hún sagði: ,"Jæja, þú heldur áfram, Guð mun hjálpa þjer og jeg skal biðja fyrir þjer." Og jeg hjelt áfram og Guð hjálpaði - og hún hjelt áfram að biðja.  Hún var mikil bænakona og skrifaði mörg brjef.  Þeir sem hafa fengið uppörfandi brjef frá henni munu hafa varðveitt þau.  Einu sinni hitti hún konu sem þá var nokkuð döpur, úti á götu og sagði hún Mrs. Gook frá erfiðleikum sínum.  Jeg held að innan sólarhrings hafi Mrs.  Gook sent kort sem á var skrifað: "Ómögulegt fyrir menn en mögulegt fyrir Guð."   
   Þessi trú hennar gerði henni kleift að þreyja öll þessi ár aðskilnaðar frá manni sínum og alltaf var trú hennar sterk og óbifanleg.  Jeg vil segja þetta um bænalíf hennar: Hún var alltaf á bænasamkomum, sama hvað kvöldið var dimmt og votviðrasamt - ekkert mætti koma í veg fyrir að hún kæmi á bænasamkomu og opinber bæn hennar var frábær. Jeg veit hún sagði ætíð: "Færið það í tal við Drottin, spyrjið Guð um það". Það var meginregla og tilgangur lífs hennar.
   Allir hæfileikar sem Guð hafði gefið henni og persónuleiki voru helgaðir þjónustu við Krist, málstað hans og söfnuð hans. Óteljandi vinnustundir fóru í fjelagsstarf, skemmtiferðir fyrir konur, sem komu á samkomur hennar, góðgerðarútsölu með hádegisverði og kaffi.  Og á stríðsárunum þegar sykur, kaffi og kjöt var skammtað og erfitt var að útvega veitingar vildi hún aldrei biðja fólk  um neitt.  Trú og bæn voru alveg fær um að útvega slíkar nauðsynjar og verkið var framkvæmt með engu fjaðrafoki.  Trú hennar og bæn  hennar. -Hve við munum sakna hennar.

Mikið að gera, húsið ekki selt ennþá.  Menn eiga svo erfitt að ná í peninga til að kaupa hús.  Nú ætla jeg að selja það á opinberu uppboði, en auðvitað ekki fyrir minna en sæmilegt þykir. Menn segja að þetta sje allrabesta aðferðin nú sem stendur.

Afsökun og þakkarorð.
   Ritstj. biður velvirðingar á því, að enn einu sinni hefur orðið dráttur á útkomu blaðsins.  Eins og margir lesendur munu hafa frjett, varð hann fyrir þeirri sorg í ágústmánuði að missa konu sína, sem varð bráðkvödd, meðan þau dvöldu í sumarheimilinu við Ástjörn.  Hann hafði ekki gert ráð fyrir að fara til útlanda þetta sumar, en í þessum kringumstæðum varð hann að fara til að ráðgast við börn sín á Englandi.  Hann kom ekki heim fyrr en seint í nóvember, og biðu þá mörg verkefni, sem höfðu safnast fyrir.  Hann leggur alt kapp á að koma út sem fyrst tölublöðunum sem vantar.
   Hann notar tækifærið til að þakka af hrærðum hug öllum góðum vinum og trúsystkinum, sem sýndu í svo ríkum mæli hluttekningu og allskonar hjálpsemi á sorgartímanum.  Sjerstaklega minnist hann með þakklæti hinnar framúrskarandi hjálpsemi og kærleika, sem vinir og nágrannar í Kelduhverfi og Axarfirði sýndu, þegar mest lá á.

Arthur stoppaði 10 daga í Reykjavík þegar hann kom til baka frá Englandi. Sæmundur skrifar honum til Reykjavíkur 18. nóv. 1948. Þar segir hann:

Mænuveikifaraldur, en vægur þó, geisar hjer.  Var skólum lokað hjer í morgun vegna þess. 

Þann 25. sama mánaðar skrifar hann aftur:

Eins og stendur er hjer algert samkomubann, skólar lokaðir og kaffistofur.  Veikin virðist vera yfirleitt mjög væg, í flestum aðeins lítilsháttar höfuðverkur og dálítill hiti, er mjer sagt.  Bannið á að standa til 3. des. -hefi jeg heyrt.