Bjargast úr lífshættu

Elín Steingrímssen vinnur á útvarpsstöðinni Lindinni. Hún safnar bænasvörum hjá fólki. Um daginn kom hún til mín tilbúin að skrásetja eitthvað eftir mér en ég var ekki viðbúin og fannst ég ekki muna eftir neinu á stundinni og sagði henni það. Eftir á fór ég að hugsa að ég hefði þó átt að muna eftir einu atviki sem skeði þegar ég var 12 ára. Þá sótti ég barnaskóla sem haldinn var í Holtum sem eru nokkuð miðsvæðis í minni sveit á Mýrum A-Skaft. Á meðan var ég til heimilis í Stórabóli hjá Sigríði Halldórsdóttur. Það var of langt að ganga heiman að frá mér og svo var Djúpá á miðri leið. Um helgar máttum við fara heim til okkar á laugardögum þegar veður leyfði og vera fram á sunnudag. Ég hlakkaði alltaf til að fara heim. Stundum var mér fylgt og stundum var ég sótt að heiman og stundum var ég samferða Bjarna Þorleifssyni sem bjó í Holtum en hafði fjárhúsin sín fyrir ofan Djúpá

Nú átti að fylgja mér einn laugardag en mér hefur alltaf fundist leiðinlegt að láta aðra hafa mikið fyrir mér og fullyrti að ég gæti vel farið ein í svo góðu veðri og álitið var að mannheldur ís væri kominn á ána. Þegar áin var á haldi gátum við sem heima áttum á fjallabæjunum stundum farið einar heim. Svo þetta varð að ráði, mest líklega fyrir það, að minni greind var treyst. Svo brokkaði ég af stað og fór beinustu leið inn Holtalandsbakka. Segir ekki meira af ferðinni fyrr en ég kom að Djúpá. Á henni reyndist ísin ekki traustari en svo að þegar ég gekk útá brakaði í. Mér var illa við að þurfa að snúa aftur því ég var komin um helming leiðarinnar heim Ég hugsaði að ísinn gæti haldið mér það sem eftir væri eins og hann hafði gert þennan spöl frá landi sem ég var komin.

Svo stika ég áfram en er naumast komin hálfa leið yfir ána þegar ísinn brast. Vatnið tók mér í brjóst og ég varð mjög hrædd. Ég varð svo létt í vatninu og því óstöðug á fótunum. Sem betur fór var þarna lítill straumur annars hefði ég flotið undir ísinn. Ég vissi að mér þýddi ekki að hljóða eða hrópa. Enginn maður mundi heyra til mín. Ég bað sífellt til Guðs í örvæntingu minni og minntist þess nú sem ég hafði lofað þegar ég var veik af kíghóstanum að vera betur undirbúin næst ef Guð leyfði mér að lifa. Nú fannst mér eg ekki heldur undirbúin. Ég rétti handleggina uppá skörina og vóg mig upp en hún lét undan og brast og ég seig aftur niður. Ég hafði samt aldrei sleppt skólatöskunni sem var létt,fyrirferðarlítil og fáar bækur í henni. Þetta var gjöf frá ömmu minni Sigríði Skarphéðinsdóttur.

Þetta endurtók sig nokkrum sinnum að ég vóg mig upp á skörina og hún brast. Hafði ég þannig von um að geta brotist til lands en sú von brást því nú fór að dýpka svo ég treystist ekki til að brjóta lengra og sneri við til baka og vonaði að mér tækist að brjóta þá leiðina. Þar endurtók ég tilraunir mínar en þá fór á sömu leið svo að mér fannst jafnvel dýpka örar en áður þar til mér fannst ég ekki geta fótað mig lengur og sneri við í dauðans ofboði hrædd við að fljóta undir ísinn. Nú sýndust orðið litlar líkur til að ég kæmist lifandi upp úr ánni en áfram hélt ég að biðja. Ég svamlaði nú samt aftur til þeirrar áttar er vissi heim og fór að sem áður, rétti handleggina upp á skörina og spyrnti  fótum í botninn um leið og ég vóg mig upp. Vatnið lyfti undir mig og hvað lífsvon mín tendraðist þegar ég fann að skörin lét ekki lengur undan og uppá hana komst ég og ísinn hélt mér þann stutta spöl sem eftir var til lands.

Ekki var nú allt búið þótt ég væri komin uppúr. Þá var eftir dálítil kvísl af ánni sem rann norðar og á henni var ís sem ég þorði ekki út á. Þarna stóð ég nú hrædd og skjálfandi þar til ég tek eftir manni sem var að koma utan Móa austan frá Seli. Ég vissi að leið hans mundi liggja nálægt ánni þar sem ég var. Beið ég því drjúga stund. Er hann nálgaðist hrópaði ég á hann og bað hann að hjálpa mér.

Þetta var Sigurður bóndi í Holtaseli á leið heim til sín. Áttum við því samleið drjúgan spöl þar til leiðin skiptist og við héldum hvort heim til sín. Þegar ég kom heim varð ég auðvitað að fara úr öllum fötunum, en ekkert varð mér meint af volkinu enda var logn og hlýindi í veðrinu. Ég varð nú ekki margmál um það sem við hafði borið, slík voða hneisa fannst mér, að hafa ekki haft betra vit fyrir mér.

Þegar ég kom í skólann á mánudaginn var sagan af svaðilför minni komin á undan mér og er Petrína skólasystir mín fór að spyrja mig út í atburðinn, þá fékk hún litlar upplýsingar og sagði þá:,,Þú villt bara ekkert um þetta tala." Bækurnar sem voru í töskunni fóru ekkert að taka þátt með mér í að hagræða sannleikanum til að bjarga mannorði mínu og gera lítið úr atvikinu. Þeim var nokk sama enda báru þær með sér, að hafa lent í kaffæringu og litur runnið til í þeim. Þær urðu aldrei samar eftir. Það sás ekkert á mér þegar búið var að þurrka fötin. En það var hins vegar gætnari manneskja sem gekk útí  lífið eftir að þessi atburður gerðist.

                   Árleg ferð eldra fólks.

 

Við höfðum farið upp í Vatnaskóg á föstudegi og komið heim næsta sunnudag. Þá kom annað ferðalag til greina næsta fimmtudag sem var uppstigningardagur. Þannig var að Doris vinkona okkar í næsta húsi, ætlaði að fara í ferðalag með eldra fólkinu í Fíladelfíu í Reykjavík, sem það fer að ég held á hverju ári eftir að sérstökum vetrar samverustundum líkur. Hún var búin að láta skrifa sig  og vinkonu sína sem ekki gat farið þegar til kom. Vildi hún þá fá okkur með sér ef pláss væri laust í rútunni, sem reyndist vera. Vorum við boðin velkomin í hópinn.

 

 

Við áttum að mæta fyrir klukkan níu á fimmtudagsmorgni hjá Fíladelfíu í Rekjavík annað hvort hálf  níu eða korter fyrir, eftir því sem sá er svar gaf, hefur treyst okkur til að vakna nógu snemma, geri ég ráð fyrir. Ásgrímur á nú ekki bágt með að vakna á morgnana, Ég hefi nú líka alltaf lagt það á mig þegar á liggur, þótt ég sé ekki af náttúrunnar hendi til þess gerð. Ekki stóð á Doris. Hún bauð okkur að vera með sér í bílnum til Reykjavíkur. Við vorum að ég held rúmlega 30 í rútunni sem fór frá Fíladelfíu. Var nú haldið leiðina upp í Mosfellssveit.Þar átti ég heima um tíma fyrir margt löngu. Þegar við systkinin Daníel og ég ásamt móður okkar fluttum austan úr Hornafirði þá lá leiðin þangað sem nú er þorp við Hamrahliðina.  Þá var þar braggahverfi.

 

 

Bróðir minn Sigurbergur og annar maður Snæland Grímsson ráku þá Mosfellssveitarrútuna. Einnig ráku þeir bílaverkstæði í stóru húsi er verið hafði hlaða og súrheysgryfjur sem tilheyrðubúskapi thor Jenssen. Þeir létu brjóta glugga á súrheyis gryfjurnar og gera tvær íbúðir í enda hússins. Fengum við efri íbúðina en bílstjóri sem vann hjá þeim þá neðri með sína fjölskyldu. Bróðir minn Daníel fékk vinnu á bílaverkstæðinu til að byrja með. Seinna gerðist hann bílstjóri hjá þeim. Sigurbergur og yndislega konan hans hún Ingunn Grímsdóttir áttu dálítinn sumarbústað skammt frá verkstæðinu. Sigurbergur hafði fengið Sigjón frænda okkar úr Borgarhöfn til að smíða hann. Þau bjuggu þar yfir sumarið.

 

 

 

Einn dag varð mér gengið niður að bústað. Þá liggur mágkona mín upp við bústaðinn og virtist orðin rænulítil. Hún hafði lengi haft fótasár og hafði nú orðið fyrir því að rífa sig á fætinum á vír þarna hjá bústaðnum. Slagæð hafði rifnað og henni var að blæða út .Ég held að það hafi verið Snæland sem ók með hana á ofsahraða niður á Landspítala en það vildi svo vel til að Sigurbergur var að koma heim í þessum svifum, einhversstaðar frá og hann var að minnsta kosti kominn nógu snemma niður á spítala til að gefa konu sinni blóð því hann hafði passandi blóðflokk. Við getum sannarlega talað um farsæl endalok og skjótan bata í þessu tilfelli. Nú er löngu búið að rífa litla bústaðinn og  verkstæðishúsið og byggja önnur hús þarna. Hverfið er orðið að þorpi.og þorpið hverfur fljótt augum þegar rútan rennur hjá.     

 

 

Ferðinni er haldið áfram og upp fyrir hæðina sem Lágafellskirkja stendur á. Þá er beygt til hægri og Reykjalundur verður á vinstri hönd. Þar er svo farið upp á heiði og komið á Nesjavallaleið. Veðrið var indælt. Vegurinn sléttur en skelfilega bugðóttur og mjór. Það mun vera betra að fara með gát á þessum vegi í vetrarhálku. Við virtum fyrir okkjur Nesjavallavirkjun úr nokkurri fjarlægð og svo lá leiðin að Ljósafossi. Þar fyrir ofan hefur Eiríkur Sigurbjörnsson aðstöðu með sína kristilegu sjónvarpsstöð Ómega.  Hann tók á móti okkur með konu sinni og syni, gekk með okkur um og sýndi okkur staðinn. Eiríkur er nú svolítið sérstakur. Sem  betur fer sýnist hann ekki vita af því, alltaf góðlegur á svip og ekki líklegur til að fara með jarðýtu á næsta mann. Nú virðast Íslendingar líka vera komnir á þá skoðun að lundin hafi mest að segja þegar kjósa skal fólk í ábyrgðarstöðu. Þau á Ómega báru okkur svo veitingar, áður en lagt var í næsta áfanga sem var reyndar til Selfoss en þar beið okkar ágætis hádegisverður, kjötsúpa að hætti hússin.

 

 

 

Hvítasunnusöfnuðurinn á Selfossi er búinn að endurnýja samkomusalinn sinn ásamt sætum, mjög myndarlega og breyta íbúðinni sem var í samkomuhúsinu í matsölustað  Allt ber vitni áræðni og iðnum höndum, ásamt smekkvísi. Frá Selfossi fórum við til Hvolsvallar. Þar litum við inn á Sögusýninguna og þar er margt að skoða. Þessu næst var haldið í Fljótshlíðina og komið að Kirkjulækjarkoti. Þar tóku á móti okkur hjónin Gylfi og Kristín.Þau byrjuðu á að dekra við okkur í borðsalnum og þar eftir fór hann með okkur út í hina hlýlegu og vinalegu kirkju. Ég hafði aldrei komið í hana áður þótt ég hafi komið nokkur skipti á Kotmót. Svo sagði hann okkur frá endurfæðingu afa síns Guðna. Sá maður hefur greinilega viljað sýna trú sína í verki. Hann hóf innan  lítils tíma að byggja kirkju. Nú  gerði mikinn storm og kirkjan fauk. Þá hófst hann aftur handa og byggði kirkjuna upp annað sinn. Þá kviknaði eldur og kirkjan brann. Þá byggði hann hana upp í þriðja sinn. Geri aðrir betur! Hann stóð nú ekki einn í þessu því fjölskyldan stóð með honum bæði í trú og framkvæmdum.og synir hans voru smiðir líka.

 

 

 

 Þessi kirkja rúmar ekki stórmótin sem haldin eru síðsumars. Til þess var fengin stærðar tívolískemma úr Hveragerði og byggð upp þarna. Það er mikið hús Örkin. Einnig hefur þarna verið byggður stór skáli til að hýsa samkomugesti. Hann rúmar auðvitað ekki alla sem koma því að þeir eru orðnir svo margir. Fjöldi er þar í tjöldum yfir mótsdagana. Er við höfðum hresst okkur á veitiingum fóru þau með okkur út í Örkina til að líta augum hana bæði innan og utan ásamt umhverfinu. Þá var kominn tími til að kveðja og halda heim og bar ekkert sérstakt við á leiðinni. Við vorum komin í góðum tíma til baka og mér heyrðist fólkið almennt vera mjög ánægt yfir ferðinni. Við vorum það líka. Sérstaklega hafði ég gaman af að heyra af kirkjubyggingunni.

         Í Hebreabréfinu 13:7-8 stendur:   ,,Verið minnugir leiðtoga yðar, sem Guðs orð hafa til yðar talað. Virðið fyrir yður hvernig ævi þeirra lauk, og líkið eftir trú þeirra. Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og um aldir."