Fjölskyldan flytur til London
Eins og áður er getið, dvöldum við í Greenwich, sem er í suð-austurhlutanum af stórborginni. Greenwich liggur aðallega við Thames-fljótið, en að nokkru leyti á hásljettu sunnan við það.  Við dvöldum á þessari hásljettu  og var víða gott útsýni yfir þennan hluta borgarinnar.  Þar eru engir sporvagnar nje járnbrautir, því að brekkan umhverfis sljettuna er svo brött, að það mundi vera stór-hættulegt, að láta sporvagna eða járnbrautarlestir fara ofan hana ?
Fjölskylda mín dvaldi fimm vikur í Greenwich, en jeg fjekk lítinn tíma til að finna vini mína og kunningja, vegna þess að jeg var einatt að ferðast.  Fyrst fór jeg til stórborgarinnar Birmingham, í Mið-Englandi, og var þar þrjá daga við ýmsar samkomur og hitti marga góða vini, gamla og nýja.  Jeg var margbeðinn að heimsækja borgina aftur þegar jeg hefði meiri tíma, og jeg gekk inná það, en frá þeirri heimsókn verður sagt í sinni röð. Frá Birmingham hjelt jeg norður til Barrow-in-Furness, í norð-vestur hluta Englands.  Landslagið við Barrow er mjög einkennilegt og sjórinn gengur sumstaðar langt upp í landið, þegar flóð er.  Þar var unnið af kappi að framleiðslu herskipa, allskonar flotabúnaðar og fallbyssa.  Langstærsti hluti íbúa þessa bæjar vinnur á verkstæðum stórs hlutafjelags sem framleiðir þessa hluti fyrir stjórnina ?

Daginn eftir að jeg kom heim, varð jeg að leggja á stað aftur og tók þátt í stórum samkomum í Norður- Lundúnum og hitti þar marga gamla kunningja frá fornri tíð.  Gamlan vin hitti jeg, sem jeg þekkti frá því við fórum með mörgum öðrum ungum mönnum á hjólhestaleiðangrum, fyrir mörgum árum síðan, til að halda samkomur í fjarliggjandi sveitum, sem verða vanalega utan við öll trúarleg áhrif frá stórborginni.  Þessi maður hafði beðið mig um að dvelja hjá sjer og prjedika í söfnuðinum, sem hann tilheyrði, næsta dag, sem var sunnudagur.  Hafði jeg þá nóg að starfa, því að fólkið fýsti, fyrir utan hinar vanalegu samkomur, að heyra eitthvað um Ísland.  Hafði það þá komið sjer saman um að fara alls ekki heim á milli eftirmiðdagssamkomunnar (kl.3-4) og kvöldsamkomunnar (kl.6.30-7.30), en nota tímann til að heyra um Ísland.  Var þá nærri því allur söfnuðurinn eftir og hafði kvennfólkið útbúið snæðing handa honum.  Jeg minnist með gleði þeirrar ánægjulegu stundar, sem fylgdi.  Alt var svo frjálst og tilgerðarlaust, og það var auðsjeð að margir hugsuðu hlýlega til þessa kæra lands, svo langt í burtu, sem þeir höfðu þekt svo lítið um. 
Næstu átta kvöld þar á eftir átti jeg að flytja fyrirlestra eða prjedika, sitt kvöldið  á hverjum stað, einu sinni á Vestur-Englandi, í bænum Cardiff.  Á tveimur stöðum sýndi jeg skuggamyndir frá Íslandi, og fann á öllum stöðum gamla vini og kunningja frá fyrri tíð.  Þrátt fyrir allar þessar blessunarríku stundir, varð jeg meir en lítið þreyttur af þessum sífeldu ferðalögum og fyrirlestrum og þegar það vildi svo til, að fyrsti dagurinn, sem jeg hafði ekki lofað að halda fyrirlestur, var líka afmælisdagur drengsins míns, tókum við hjónin það ráð að fara með eldri börnin okkar til að sjá dýragarðinn mikla í Norður-Lundúnum.

Dýragarðurinn
Hjer var einn af þeim bestu og hollustu skemmtistöðum í höfuðborginni.  Allskonar dýr frá öllum álfum hnattarins eru hjer til sýnis, oftast nær í búrum eða görðum, sem líkjast sem mest hinum eðlilegu bústöðum þeirra.  Dýragarður þessi var gerður fyrir 90 árum og hafa menn einatt verið að stækka og fegra hann og bæta nýjum dýrategundum við safnið.  Mörg stór hús eru í garðinum og eru sum upphituð á vissum hitastigum, til þess að dýr frá heitari löndum geti þrifist í þeim.  Ljónin dvelja í mikilli höll, eins og sæmir "konungi dýranna", en það  er aðallega vegna áhorfendanna, að höllin er svo stór, því að fólkið í garðinum þyrpist að úr öllum áttum á þeim tíma sem auglýst er að ljónunum og tígrisdýrunum verði skamtaður miðdegisverður.  Áður en stundin kemur, dynur við öskur og urr villidýranna um endilangan salinn, því þau eru að verða hungruð og þau sjá þessa miklu ös manna, sem þau vildu svo fegin mega seðja matarlist sína á!  Þá koma menn með stóra kerru, hlaðna kjöti af gömlum vagnhestum.  Þeir stinga kjötbitunum í gegn um járngrindurnar á stórum gafli og dýrin hrifsa þá til sín og gleypa kjötið og naga beinin  á furðulega stuttum tíma.

Fílarnir og úlfaldarnir eru látnir ganga um garðinn, og flytja fólk, aðallega unglinga fram og aftur.  Menn stíga uppá mjög háan pall, til þess að komast á bak á fílnum, og hnakkurinn tekur 8-10 manns í einu.  Jeg man eftir, þegar jeg var unglingur, að það var ekkert rúm handa mjer í sætinu á "hnakknum", og í staðinn fyrir að bíða til næstu ferðar var jeg látinn sitja á hausnum á stóru skepnunni og stinga fótunum inn undir eyru hennar til þess að halda jafnvægi.  Svo eru dýrin vel tamin. Þau ganga hægt og rólega um göturnar í garðinum og jeg man eftir einu sinni, er lítil stúlka varð fyrir einu þeirra, að það rjetti út rana sinn, tók hana upp og setti hana gætilega til hliðar.  Í þetta sinn var of snemma árs til að láta fílana ganga úti, svo við heimsóttum þá í stóra búrinu þeirra. Þegar drengurinn minn fjekk einum fíl litla köku, skipaði vörðurinn honum að "heilsa".  Hann lyfti luralega rana sínum upp að enninu eins kostgæfilega  og hann hefði verið herforingi.  Fyrir það fjekk hann eina köku enn, og þá sagði vörðurinn honum að "þakka fyrir", og við það öskraði hann þakklæti sínu. 

Við vorum einu sinni stödd í stóru húsi, þar sem voru mörg hundruð fuglar, þegar jeg heyrði sagt mjög skírt bak við mig: "Hvað er klukkan?"  Jeg sneri mjer við og sá, að það var ekkert fólk  nálægt og aðeins einn maður og ein kona í húsinu.  Þá var sagt:  "Hvernig líður yður?" jafnskýrt og áður.  Mjer til undrunar sá jeg að orðin hlutu að hafa komið frá fuglabúrinu.  Það var eins og fuglarnir litlu skildu þá, að jeg  hafði komist eftir því, að þeir gátu talað, því að nú komu köll og smásetningar úr öllum áttum:  "Góðan daginn!" "Far vel!" o.s.frv.  Jeg ætlaði að gefa nákvæmar gætur að einum smáfugli og beygði mig til að skoða háls hans og nef, ef hann skyldi fara að tala.  En hann festi augun á mig og sagði, alveg eins og maður hefði talað: "Far þú burt!" ("Go away!"). Þessir fuglar voru ekki stærri en spóar og heitir tegundin á útlendu máli "manah", að mig minnir.  Vörðurinn sagði, að það væri ekki erfitt að kenna þeim smásetningar, á meðan, þeir væru ungir.
Jeg man ekki eftir, að jeg sæi neinar dýrategundir frá Íslandi, en þó getur það verið, að þær sjeu þar til, því það var ómögulegt að komast yfir það, að sjá öll dýrin á einum degi, og menn verða að láta sjer nægja að sjá helstu tegundirnar.
Orð postulans koma mjer í hug í sambandi við þessi dýr:  "Allskonar dýr og fugla, skriðkvikindi og sjávardýr má temja og hafa mennirnir tamið, en tunguna getur enginn maður tamið, þessa óhemju, sem full er með banvænt eitur." (Jak.3: 7-8.)
Jeg er hræddur um, að margir hafi fundið, að þetta sje rjett og satt. En þó að enginn maður geti tamið tunguna er það ekki Guði um megn.   Þess vegna eigum vjer að biðja með orðum Davíðs: "Set þú, Drottinn, vörð fyrir munn minn, gæslu fyrir dyr vara minna." (Sálm. 141.3.)

Flutningar
Um miðjan martsmánuð fluttumst við í sveit, ásamt fjölskyldu okkar, til þorps þess, sem heitir Waterlooville og er um 70 enskar mílur frá Lundúnum.  Liggur það á hálendi fyrir norðan flotastöðina Portsmouth á suðurströnd Englands.  Konan, sem átti húsið, sem við fórum í, átti heima í höfuðborginni, en hafði fengið sveitahúsið í arf.  Þar sem hún er mikill trúboðsvinur og vissi af okkur, skrifaði hún mjer og bauð okkur húsið um sumarið.  Hjer var sannarlega láni að fagna, því að húsið var stórt og skemmtilegt, og að öllu leyti vel út búið.  Mikill aldingarður fylgdi húsinu, þar sem við gátum fengið margskonar ávexti, og var skemmtilegt fyrir börnin að leika sjer þar.  Við þökkuðum Drotni fyrir rausn velgerðakonu okkar og fyrir þetta ágæta tækifæri til að fá þá hvíld, sem við þörfnuðumst svo mjög, heilsunnar vegna.
Stór söfnuður í bænum Portsmouth hafði beðið mig að veita aðstoð við og við á meðan jeg var þar í nágrenninu, og jeg hafði lofað að taka þátt í fjölmennum fundi, sem var haldinn daginn eftir að við komum til Waterlooville.  Það vildi svo til, að trúaður maður frá Chichester, sem er um 15 mílur frá Portsmouth, var kominn í stórborgina til að finna viðskiftavin sinn sama daginn sem þessi fundur var haldinn.  Honum var sagt að maðurinn væri farinn á fundinn og hann hugsaði að það væri best fyrir sig að fara líka.  Hann kom inn í fundarsalinn einmitt um það leyti sem jeg fór að tala. Nokkrum dögum seinna fjekk jeg brjef frá honum, þar sem hann bað mig um að koma og hjálpa söfnuðinum sem hann var í, í Chichester.  Eftir nokkra daga ók hann og bróðir hans í bifreið hans til Waterlooville til að finna mig.  Við það byrjaði mjög innileg vinátta á milli okkar, sem jeg hefi haft sjerstaka blessun af, þar sem allflestir gamlir vinir mínir voru í Lundúnum og jeg þekti engan í þessum hjeröðum á suðurströndinni, og jeg þakkaði Guði fyrir þessa handleiðslu hans.  Jeg hafði ánægju af að vita, áður en jeg fór frá þeim stöðvum, að söfnuðurinn í Chichester, sem hafði áður verið - að mjer sýndist - alt of þröngsýnn og stóð ekki á frjálsum grundvelli, hafði breytt stefnu sinni þannig, að hann byrjaði að starfa í fullu samfjelagi við alla aðra frjálsa söfnuði í nágrenninu, þeim og honum sjálfum til blessunar og eflingar.
Jeg var ekki nema viku í Waterlooville áður en jeg þurfti að fara til Lundúna aftur, enda var jeg oft að ferðast og var fleiri daga að heiman en heima alt sumarið.

Ferðalag  til  Manchester
1.apríl fórum við kona mín til stórborgarinnar Manchester, um 200 mílna ferð, á meðan tengdamóðir mín var með börnunum.  Þegar komið var til Lundúna voru ákaflega margir hermenn að ferðast með járnbrautunum í allar áttir.  Það var skírdagur og menn höfðu fengið heimfararleyfi fyrir páskana.  Jeg hefi aldrei ferðast í jafn þröngskipaðri járnbrautarlest.  Hver klefi var troðfullur af fólki og það var varla annars kostur en að ferðast í farangurslestinni.  Þar voru nokkrir hermenn, en við fengum sæti á nokkrum koffortum. 
Samkoman, sem við sóttum í Manchester, var á föstudaginn langa, en daginn eftir hjeldum við áfram norður til Glasgow.  Þar átti að halda mikla trúboðastefnu, sem stæði yfir í  þrjá daga. Stundum sækja um 2000 manns kvöldsamkomurnar, og eru þær ætlaðar einkum trúuðum mönnum, en vegna ófriðarins voru í þetta sinn ekki eins margir.  Á leiðinni frá Manchester til Glasgow höfðum við einkennilegan förunaut.  Það var indverskur maður, sem hafði þó aldrei verið á Indlandi.  Fyrir mörgum árum voru margir Indverjar fengnir til vinnu í Guiana (í Suður-Ameríku), þar sem mikil mannekla var.  Margar þúsundir fóru, og nokkrir indverskir Búddaprestar voru með þeim, til þess að þeir gætu haldið áfram trúar-iðkunum sínum.  Vinur vor er fæddur þar og var uppalinn til þess að vera Búddaprestur.  Hann fjekk mjög góða menntun og var í þann veginn að ganga í þessa prestþjónustu, er hann einn dag fór inná barnaguðsþjónustu, sem ensk trúboðskona var að halda.  Hann varð alveg gagntekinn af hinni auðskildu kenningu um Jesúm Krist og hann krossfestan, og eftir lítinn tíma sneri hann sjer af öllu hjarta til Krists.  Hann þoldi allskonar ofsóknir af hálfu Búddatrúarmanna og hans eigin faðir hótaði að myrða hann, ef hann sneri sjer ekki aftur til þessarar villutrúar.  En hann þekti Krist og vissi á hverju hann bygði, og ljet sig ekki yfirbuga.  Seinna gerðist hann trúboði á meðal þessara manna og hefir hlotnast mikil blessun af Guði í starfi sínu.  Hann er mjög vel greindur maður og talar ensku furðulega vel.

Verksmiðjur  skoðaðar
Við vorum ekki nema viku í Glasgow, og þá fórum við til Edinborgar til að taka þátt í samkomum þar. Konu mína og mig langaði til að skoða pappírsverksmiðju og sjá hvernig pappír er búinn til, og þar sem verksmiðjan, sem býr til pappírinn í "Norðurljósið", er skammt frá Edinborg, notuðum við tækifærið að heimsækja hana. 
Verksmiðjustjórinn tók vel á móti okkur og fylgdi okkur um alla verksmiðjuna, þannig, að við fylgdum efninu, sem pappírinn er unninn úr, frá einni vjel til annarar í röð, þangað til að það var orðið að fullkomnu pappírsblaði til að skrifa eða prenta á ?

Frá Edinborg fór kona mín heim til Waterlooville og jeg til Birmingham, þar sem jeg hafði áður komið.  Á tíu stöðum í þeirri borg og í nágrannaborgunum var jeg boðinn til að halda fyrirlestra og jeg hitti margt ágætt fólk í þessari heimsókn.  Birmingham er mjög mikil verksmiðju og iðnaðarborg, með rúmlega hálfa milljón íbúa, og framleiðir allskonar málmvörur.  Þaðan koma margar vörur til Íslands.
Mikill hluti af pennum þeim, sem notaðir eru hjer við skólana eru búnir til í Birmingham, einkum í verksmiðju Perrys, þar sem 2000 manns vinna og framleiða meira en eina smálest af pennum á hverjum degi ...

 Sagt frá kvekurum
Á meðan jeg var í borginni Birmingham fór jeg líka að heimsækja verksmiðjuna, þar sem jeg kaupi öll meðul og lækningaáhöld mín hjá.  Eigendur hennar eru í trúarflokki "Kvekara", sem eru í miklum metum hjá öllum þorra kristinna manna, þó hann sje ekki fjölmennur flokkur.  Nokkrir af bestu mönnum bresku þjóðarinnar hafa verið í þessum flokki.  Meðlimir hans lögðu mikið á sig fyrir hundrað árum síðan til þess að afnema þrælasöluna, og það var að miklu leyti viðleitni þeirra að þakka, að Bretar beittu sjer fyrir að útrýma þessari óhæfu.  Síðan hafa þeir starfað af kappi að því, að afnema ófrið á milli þjóðanna, og að draga úr þjáningum, sem hafa ætíð fylgt ófriði.  Þeir hafa sent Belgum hjálp í mörgum myndum, bæði mat og læknishjálp í stórum stíl.
Ein af aðalkenningum þeirra er að það sje rangt og ókristilegt að fara í stríð, og  hafa flestir meðlimir þeirra neitað herþjónustu.  En til að sýna, að þetta sje ekki hugleysi að kenna hjá þeim, hafa allmargir "Kvekarar" gefið sig fram til að manna skip þau, sem veiða tundurdufl uppúr sjónum og ónýta þau.  Þetta er mjög hættulegt verk, en kristnir menn geta auðvitað gert það með góðri samvisku, því það er beinlínis að eyðileggja morðtól, sem ætti að vera hverjum friðarvini ljúft. 
Vegna trúarskoðana þeirra gátu verksmiðjueigendur ekki framleitt neitt, sem notað er til manndrápa, en þeir unnu af kappi að því að framleiða alskonar lækningaáhöld, bindi, umbúðir o.fl.
Einn af eigendunum ók með mjer í bifreið sinni út úr bænum, þangað sem ein aukaverksmiðja þeirra var og sá jeg þar margar stúlkur vera að búa til sáraumbúðir, gegnsýrðar með joði, og setja þær í stórar pressur, sem þjettu þær svo, að það var hægt að bera stóra umbúð í vestisvasa sínum.  Þar var margt annað fróðlegt að sjá, sem ekki er rúm til að lýsa hjer.
Eftir tólf daga fór jeg frá Birmingham með hraðlest til Lundúna, áleiðis til Waterlooville.  Það var hressandi að fá nokkra daga hvíld við hina indælu skóga, sem þar voru allt í kring, en daginn eftir að jeg kom heim, átti jeg að prjedika þrisvar sinnum og eftir tvo daga byrjuðu ferðir mínar að nýju.  Jeg fór til að prjedika í bæ, skammt frá Lundúnum, sem fjekk síðarmeir árás frá loftskipi Þjóðverja.  Loftskipið kom í myrkrinu og fylgdi járnbrautarlest, sem var að fara til höfuðborgarinnar.  Foringinn í loftskipinu vissi auðvitað um lestina fyrirfram og ætlaði að láta hana vísa sjer leið til Lundúna.  En vjelstjórinn í lestinni sá loftskipið vera að elta sig og reyndi hvað hann gat, til að komast undan því. 
Þegar hann sá, að það var ómögulegt að gera það, fann hann upp á því að stansa við þennan bæ, í staðinn fyrir að fara til Lundúna.  Foringinn á loftskipinu hjelt að nú væri komið yfir höfuðborgina og ljet rigna niður sprengikúlum og loft "torpedos", sem gerðu tiltölulega lítinn skaða, þar sem bærinn var strjálbygður og margar vítisvjelar lentu á auðum stöðum.  Nokkrar konur og börn voru þó drepin, og á meðal þeirra var ein fjölskylda, sem hafði nýlega flutt sig frá bæ á austurströnd Englands til þess að forðast alla hættu af loftskipaárásum Þjóðverja!  Aðeins yngsta barnið slapp ...

Bræður  hittast
Það fóru margar sögur um það, fyrsta sinn sem menn hjeldu "jól" í skotgröfunum, að óvinirnir hefðu þá komið saman á milli víglínanna í mestu bróðerni, en jeg hugsaði að þetta tilheyrði hinum mikla sæg skröksagna, sem hafa borist  út um ófriðinn.  Á meðan jeg var í Waterlooville fjekk jeg heimsókn af bróður mínum, sem var foringi í Canada-herflokknum og hafði særst töluvert, nokkrum mánuðum fyr.  Hann sagði mjer frá því, að margir menn úr báðum herum, þar sem hann var, hefðu komið vopnlausir útúr skotgröfunum jólanóttina og talað saman nokkra stund.  Hann fór sjálfur út með mönnum sínum og hann vitnar um það, að óvinirnir buðu hver öðrum vindla, átsúkkulaði og því um líkt.  Það virðist vera skrítið og óskiljanlegt, að þeir hinir sömu sem daginn áður höfðu verið reiðubúnir til að drepa hver annan og mundu sjálfsagt gera það við fyrsta tækifæri þar á eftir, skyldu koma saman eins og fjelagar til að reykja og spjalla saman, að  jeg hefði ekki trúað því, hefði jeg ekki fengið það staðfest, frá mínum eigin bróður.  Í mörgu bar skoðunum okkar ekki saman (t.d. vildi hann að jeg færi í stríðið), en jeg veit að hann er ólyginn.
Bak við þetta merkilega tilbrigði, sem hjer er líst, hlýtur að hafa verið sú tilfinning hjá hermönnunum, að minning friðarhöfðingjans, sem flestir þeirra könnuðust við, að minsta kosti með munninum, væri algerlega ósamrýmanleg við það djöfullega verk, sem þeir væru að vinna ?

Þegar bróðir minn særðist í áhlaupi nokkru, hugsaði hann að það væri úti um sig, og skipaði mönnunum sem næstir voru, að halda áfram.  En þeir vildu ekki yfirgefa hann og tveir þeirra báru hann langa leið, inn í lítið hús, sem notað var sem bráðabirgðaspítali, á meðan sprengikúlur fjellu til hægri og vinstri alla leið.  Alt í kringum húsið láu særðir menn á líkbörum og þeir voru bornir einn og einn inn í húsið, þar sem herlæknir tók við þeim og veitti þeim hina allra nauðsynlegustu hjúkrun til bráðabirgða.  Þá voru þeir látnir liggja úti, þangað til stór bifreið kom og flutti þá lengra frá víglínunni í betri og fullkomnari herspítala.  Þar lá bróðir minn fjóra daga milli lífs og dauða, en batnaði þó með tímanum, svo að hægt var að senda hann til Englands til að ná heilsu sinni aftur.  Flutningstækin, bæði á sjó og landi, eru öll útbúin svo, að það fari sem best um særðu hermennina og þægilegustu og skemmtilegustu stórhýsin á Bretlandi eru notuð sem spítalar handa þeim.

Barnaheimili   skoðuð
Á meðan við vorum í Waterlooville, vorum við kona mín boðin á stóra samkomu í Bristol, á Vestur-Englandi, sem stóð yfir í fjóra daga, tvo eða þrjá fundi á dag.  Það sögulegasta, sem kom fyrir mig í Bristol, var heimsóknin á barnaheimilunum, sem kennd eru við Georg  Muller.  Jeg vildi að allir lesendur mínir gætu fengið að sjá með eigin augum þetta nútíðar kraftaverk, þennan vitnisburð um hina óþrjótandi umhyggju Guðs fyrir þeim, sem setja traust sitt á hann.  Það er  nærri því eins og menn sjeu að lesa kafla úr nútíðar "postulasögu", er þeir lesa sögu Georgs Mullers frá Bristol.  Hann fæddist í Þýskalandi árið 1805.  Sem ungur maður var hann mjög spilltur.  Þegar hann var 20 ára, endurfæddist hann og varð "ný sköpun í Kristi  Jesú".  Nokkrum árum seinna kom  hann til Englands til frekara náms, í því augnamiði að gerast trúboði fyrir fjelag, sem starfaði meðal Gyðinga. En Drottinn hafði annað starf handa þjóni sínum, og leiddi hann til þess að sjá, að það er ekki eftir fyrirmynd Nýja testamentisins, að "orðsins þjónar" selji þjónustu sína eða bindi sig við kreddur neins trúarfjelags, sem þeir verða svo að halda fram, til þess að geta lifað.  Hann var sannfærður um það, að Guðs þjónar ættu að starfa eftir fyrirmynd postulanna, sem tóku engin laun frá þeim, er þeir kenndu, heldur treystu Drotni að hvetja "ráðsmenn sína" til að senda þeim óbeðið það, sem þeir þurftu með til lífsviðurhalds og eflingar starfsins.  Hann sá það, að sjerhver Guðs þjónn ætti að bera ábyrgð fyrir kenningar sínar og líf sitt, gagnvart Drotni, en ekki gagnvart öðrum þjónum hans, nema að svo miklu leyti sem gert er ráð fyrir í Nýja testamentinu.
Hann sagði sig þess vegna úr fjelaginu og fór upp frá því að starfa hvar sem Drottinn opnaði veginn og án þess að taka nein laun fyrir þjónustu sína, án þess að hafa nein peningasamskot og án þess að biðja menn beinlínis eða óbeinlínis um hjálp fyrir starf sitt. 
Hann lifði í níutíu og tvö og hálft, starfaði sem safnaðarforstöðumaður í mörg ár, bygði fimm stór hús fyrir munaðarlaus börn, hið minsta þeirra 4-5 sinnum stærra en "Good-templara" húsið á Akureyri, fæddi,  klæddi og ól upp að öllu leyti hjer um bil 10,000 munaðarleysingja, og ferðaðist í 17 ár um allan heim til að prjedika, eftir að hann var orðinn70 ára.  Aldrei vjek hann um hársbreidd frá ofannefndum reglum, sem hann var sannfærður um, að væru bygðar á Guðs orði, en Guð sá alltaf fyrir þörfum hans og hins mikla barnaflokks, sem hann gætti í Drottins nafni.  Georg Muller vildi láta starf sitt sannfæra  kristna starfsmenn, að þeir þyrftu alls ekki að vera heimsins börnum háðir og ekki jafnvel meðbræðrum sínum, heldur aðeins hinum guðdómlega Meistara sínum, sem er hinn sami í dag og hann var á dögum postulanna.

Margir hafa lært af Georg Muller
Mjög margir hafa lært af Georg  Muller að fara betur eftir Guðs orði en þeir hafa áður gert og að kannast við einingu allra Guðs barna og skyldu þeirra til að sameinast á grundvelli Guðs orðs í kring um Jesúm  Krist og hann einan.  Telur ritstjóri þessa blaðs það heiður, að mega vera talinn með þeim, sem fylgja þessari stefnu.  Skömmu eftir að Drottinn kallaði hann til að gerast, trúboði las hann æfisögu Georgs  Mullers og sannfærðist um, að þessi stefna væri samkvæm fyrirmynd Nýja testamentisins.  Síðan hefur hann fylgt henni, þó oft í miklum veikleika, og vitnar með gleði, að Drottinn hefur æfinlega reynst trúr fyrirheitum sínum í orði sínu. 
Jeg hafði verið beðinn að halda ræðu fyrir börnin í einu af þessum stórhýsum einn morgun, og var boðinn til morgunverðar hjá starfsmönnum þess húss.  Það var hrífandi sjón að sjá 400 litlar stúlkur hjer um bil á sama aldri, í löngum röðum,  allar klæddar í samskonar búning, sitja kyrrar og rólegar á meðan talað var til þeirra.  Jeg var sjerstaklega beðinn að segja þeim eitthvað um Ísland, því að systir konu minnar, sem er ein starfskona í þessu húsi, hafði lofað stúlkunum að fá mig til þess.  Að ræðunni lokinni, fór jeg að skoða herbergin, kenslustofurnar, eldhúsin, leikvellina og margt og margt annað, sem var að sjá í þessari stóru stofnun.  Þá fór jeg líka að sjá önnur hús, þar sem drengir eru.  Hvílíkar stórar fjölskyldur!  Með hrærðu hjarta bar jeg saman velvegnun þessara barna og þá fátækt og eymd, sem líklega hefði verið hlutdeild  þeirra, hefði ekki Guð reist upp þessi hæli til að taka á móti þeim.  En sú tilhugsun bar allar aðrar ofurliði, að öll þessi stórhýsi, sem ná yfir svo stórt svæði, skuli hafa verið reist fyrir trúaðar bænir þessa eina umkomulitla manns, sem gerði svo lítið úr sjálfum sjer, en vegsamaði af öllu hjarta Drottinn  Jesúm  Krist.
Vissulega eru þessi hús minnisvarði um trúfesti Guðs.  Þau bjóða allri vantrú byrginn og styrkja trú allra guðs barna, sem þekkja sögu þeirra ...

Er Biblían  ábyggileg                    
Á meðan jeg var í Bretlandi, gaf jeg út ritið "Er Biblían ábyggileg?", sem kom út í öðrum árgangi "Norðurljóssins".  Var það í vanalegri bókarstærð, 64 blaðsíður.  Jeg ljet prenta 10,000 eintök, sem gengu öll upp á hjer um bil ári, nema fáein eintök sem jeg geymi sjálfur.  Það er tvent ólíkt að selja bækur hjer á landi og í þeim löndum, þar sem lesendafjöldinn er svo miklu meiri, enda er eftirspurn eftir bókum um andleg efni þar töluvert meiri en hjer.
Jeg fór langferð til Austur-Englands  sumarið 1915 en ekki er rúm til að segja frá henni hjer enda kom ekkert sjerlega sögulegt fyrir á því ferðalagi.  Jeg fór líka til Írlands og var þar nærri þrjár vikur.  Í Dublin (Dyflinni) hitti jeg margt ágætra manna og eins í Belfast.  Jeg fór líka til nokkurra bæja lengra frá ströndinni, til þess að halda fyrirlestra og varð ekki var við annað en ánægju og velmegun, enda var jeg þar á besta tíma, þegar allt var í blóma sínum.  Jeg fjekk seinna, er jeg var kominn aftur til Englands, beiðni um að fara aftur til Belfast, til að taka þátt í nokkrum sjerstökum samkomum vorið 1916, og hefði líklega tekið þvi boði, hefði jeg ekki átt von á því, að fara um sama leyti heim til Íslands.  En ef jeg hefði þá farið til Írlands, hefði jeg verið í Dyflinni einmitt þegar uppreisnin blossaði upp, að undirlagi Þjóðverja ?

Um haustið 1915 fluttumst við búferlum til Southsea, sem liggur rjett við Portsmouth, hinn mikla hafnarbæ, þar sem er mikil herskipastöð.  Þar sáum við margt sem minti oss á stríðið mikla, sem var að geysa hinum megin við álinn.

Ég vildi óska að þið væruð komin hingað aftur öll.  Mig langar svo fjarska mikið til að sjá ykkur og heyra aftur.  Tíminn er orðinn óbærilega langur síðan þið fóruð burt. 

12.11. Ný hjálparstúlka, Kate, kom.  (Hún varð hjálparstúlka á heimilinu í mörg ár.)
23.11. Florence veik. Símað í Dr. Alec eftir miðnætti.
24.11. Lítil dóttir fædd.  Erfiður tími en Guð hjálpaði. Barnið veikt. Slím í lungunum.
25.11. Barninu líður örlítið betur.
26.11. Barninu líður mikið betur.