Siglufjörður

Daginn eftir jarðarför Irene fórum við til Siglufjarðar. Ásgrím langaði auðvitað að skreppa þangað og var búinn að hugsa sér að taka bílaleigubíl en vinur hans bauðst til að fara með hann og var ég ákaflega fegin því. Fyrir mér var nú spursmál um gott veður og færi. Ég ákvað að fara líka þótt við værum hjá dóttur minni sem ég sé ekki mjög oft. Ferðin gekk mjög vel en mikill var nú snjórinn á Siglufirði og verið að ryðja götur um kvöldið. Fyrst fórum við á sjúkrahúsið að hitta Elínu sem orðin er háöldruð og Ásgrímur búinn að þekkja lengi. Viðdvölin á sjúkrahúsinu varð nú ekki löng því við fórum að hitta vinafólk okkar á eftir. Urðum að haga því ferðalagi eftir hvaða götur væri búið að ryðja. Við höfðum ekki setið lengi á þeim áningarstað þegar þurfti að færa bílinn svo ítan gæti athafnað sig í götunni. Það styttist svo í að við legðum af stað til baka.

Ferðin gekk nú vel til að byrja með en ekki leið á löngu þar til bíllin fór að andvarpa og endaði fljótlega með hjartastoppi, svona eins og gerist stundum hjá bílum. Bílstjóranum tókst að hnoða honum í gang og það entist nokkra metra, misjafnlega marga í hvert skipti. Það var eingöngu fyrir óþreytandi og nær óteljandi uppvakningar tilraunir Bílstjórans, að við að lokum náðum til Ólafsfjarðar og lögðum  bílnum þar við bílaverkstæði, stórlega fegin að vera þó þangað komin og setja ekki eftir á óheppilegri stað, eins og inni í göngum. Það var náttúrlega enga þjónustu að fá svo seint að kvöldi á verkstæðinu. Þá var um það að ræða að fá einhvern bíleiganda frá Akureyri til að sækja okkur. Ásgrímur talaði við vin sinn á Akureyri, sem reyndist fús til að vinna miskunnarverkið með því að koma og sækja okkur. Segja mátti að þessum degi lyki nú vel, að því leyti, að við gátum sofið um nóttina í góðu rúmi og öruggum  kringumstæðum.

 Morguninn eftir, sem var laugardagur, ók dóttir mín okkur út á flugvöll og gekk sú flugferð samkvæmt áætlun. Bíllin beið okkar þar sem við höfðum skilið við hann við flugvöllinn. Það er alltaf samkoma hjá okkur í Keflavík kl.11 á sunnudögum. Morguninn eftir fannst okkur við vera orðin svo mikil gamalmenni, svo við héldum áfram að sofa ögn enn, blunda ögn enn, eins og segir á einum stað í Biblíunni og þar er það talið hafa válegar afleiðingar, en þar er nú víst átt við, ef það væri gert að reglu. Svo kom nú mánudagurinn og þá styttist í næstu jarðarför.

 Þriðjudaginn 10 janúar átti að jarða Jón Arndal Stefánsson bróður Ásgríms. Hann fæddist í Reykjavík 7, desember 1920 en andaðist 26. desember 2011.  Jarðaförin fór fram frá Dómkirkjunni að viðstöddu fjölmenni. Veðrið var nú ekki sérlega gott um morguninn hér í Keflavík, næstum því blindbylur.  Kristinn sonur Ásgríms og kona hans ætluðu líka að fara og  við fengum að vera með þeim svo það var nú gott, þar sem þeirra bíll er stærri og stæði betur í storminum.

Auðvitað hefur Guðs varðveisla mest að segja við slíkar kringumstæður.

Ekki var nú hægt að aka hratt til að byrja með, vegna þess að skyggni var svo lítið, allt þar til komið var inn fyrir Kúagerði. Eftir það var sæmilegra veður til Reykjavíkur. Við komum auðvitað allt of snemma en það gerðu fleiri. Betra að ætla sér nógan tíma eins og veðrið var um morguninn. Hægt að dvelja við minningar frá liðnum samverustundum, þegar við litum inn til þeirra hjóna, Jóns og Auðar í Reykjavík er við vorum þar á ferð. Jón ólst up á Siglufirði og Akureyri  og gekk þar í Barnaskóla. Stundaði nám einn vetur í Iðnskólanum á Akureyri, Þar eftir í Bændaskólanum á Hvanneyri. Það var 1947 að hann braust í að komast til Bandaríkjanna, til Tulsa Oklahoma til að læra flugvirkjun og réðst eftir það, til Flugfélags Ísland og sinnti þar hinum margvíslegustu störfum til 1990.

 Það er víst óhætt að segja að þau hjón hafi lagt ást á Norðurlandið sérstaklega  Hrísey því þar hafa þau lengst af dvalið á sumrin hin síðari ár. Við höfum oftar en einu sinni heimsótt þau í Hrísey. Þar áttu þau hús og gátu boðið gestum sínum gistingu, sem við höfum þegið. Þeim virtist hvergi líða betur en í eyjunni sinni. Ótrúlegt hve Jón náði sér eftir áfall sem hann varð fyrir svo að hann þurfti að læra málið upp á nýtt. Það leyndi sér ekki að þar fór viljafastur maður og mér fannst það undravert að sjá hann geta ekið traktornum um eyjuna sína. En svo kom kallið er hann var heim kominn úr síðasta sumarleyfinu.

 Alltaf var jafn indælt að  koma til þeirra. Ekki varð þeim hjónum barna auðið en ólu upp fjögur fósturbörn. Sem betur fór eignuðust þau á þann hátt fjölskyldu, sem mun láta  sér annt um Auði í ekkjudómi hennar. Eftir athöfnina í kirkjunni var erfidrykkja á Flughótelinu. Veðrið mátti heita þokkalegt og okkur gekk vel heim.

                               Að kveðja

Öllu er afmörkuð stund, og sérhver hlutur undir himninum hefur sinn tíma. Að fæðast hefur sinn tíma og að deyja hefur sinn tíma Préd. 3:2. Vinkona okkar á Akureyri Irene Gunnlaugsdóttir Gook  sem fæddist í London 11ágúst 1909 lést á hjúkrunarheimilinu Hlíð Akureyri 19 des 2011. Hún var jarðsett frá Akureyrakirkju 5. janúar 2012. Fórum við hjónin norður að útför hennar.

Foreldrar hennar voru Arthur Charles Gook trúboði. Hann fékkst við margt á langri leið. Aðal verkefni ævi hans var að boða trú á frelsarann Drottinn Jesúm Krist. Arthur var vararæðismaður Breta til margra ára á Akureyri og svo Irene dóttir hans eftir hann. Móðir Irene var Florence Ethel (fædd Palme) kona Arthurs. Hún lenti í mjög   erfiðri fæðingu að fyrsta barni þeirra. sem kom andvana og að líkindum náði hún ekki fullri heilsu. Henni fannst loftslagið eiga illa við sig. hér og varð það að ráði með þeim hjónum að hún flytti út með börnin, líka til þess, að þau gætu gengið í enskan skóla. Hann leit svo alvarlegum augum á köllun sína frá Drottni um að þjóna honum á þessu landi að hann kaus heldur að lifa hér á landi aðskilinn fjölskyldu sinni löng tímabil, en þau heimsóttu hvort annað og sameinuðu fjölskylduna þannig með löngum hléum. Má því segja að þau hafi kostað miklu til og að Þeir sem nutu ávaxta af  starfi þeirra hér, skuldi þeim þakkir.

Börn þeirra hlutu svo menntun sína í Englandi. Irene útskrifaðist með hjúkrunarmenntun 1935 og þar eftir fór hún í ljósmóðurfræði, heilsufræði og heimahjúkrun. Hún starfaði svo í Englandi og mikið var að gera á stríðsárunum. Þegar móðir hennar lést 1938 ákvað Irene að flytja til Íslands til að aðstoða föður sinn. Með tímanum þvarr heilsa föður hennar og hann þoldi illa hið kalda loftslag og taldi sér líða betur úti. Hann flutti svo út til Englands ásamt seinni konu sinni. Irene giftist 1961, ekkjumanni í söfnuðinum Guðvini Gunnlaugssyni kennara og fékk með honum þrjú stjúpbörn, 15,18 og 20 ára. Það var yndislegt að lesa það sem Auður Guðvins svo og börn hennar og barnabörn skrifuðu um Irene og Morgunblaðið birti daginn sem hún var jörðuð.  Þar birtist Irene svo ljóslifandi fyrir augum að betur verður ekki lýst. Mér fannst svo mikið til um hve þau létu sér annt um hana  stjúpbörnin hennar og þeirra fjölskyldur, sem sýnir mér að þau vináttufræ, sem hún sáði í sálir þeirra báru ríkulegan ávöxt henni sjálfri til heilla. er halla fór degi.

 Ég er þakklát fyrir árin sem ég átti með þessu fólki. Þegar ég flutti til Akureyrar þá leigði ég fyrst hjá Guðvini og Þóru fyrri konu hans en hún var systir Sæmundar fyrri mannsins míns. Þau voru þá að flytja frá Svalbarðseyri til Akureyrar þar sem Guðvin var búinn að fá kennarastöðu. Þau höfðu tekið á leigu stóra hæð og leigðu okkur mæðgum 2 herbergi útfrá sér. Þakka Guði fyrir gott fólk sem ég fékk að kynnast frá því fyrsta er ég kom norður, þeirra á meðal var Irene Gook.

                                      ______________